Ο πολιτικός είναι στην πραγματικότητα ένας πάροχος υπηρεσιών που πρέπει να δει τον ψηφοφόρο / πολίτη ως καταναλωτή σε μια πολιτική αγορά.
Παρόμοια με άλλους παρόχους υπηρεσιών, ο πολιτικός καλείται να αντιμετωπίσει μια άκρως ανταγωνιστική αγορά και ως εκ τούτου θα πρέπει να βασιστεί σε παρόμοιες προσεγγίσεις όπως και οι πάροχοι υπηρεσιών άλλων αγορών.πολιτικός είναι στην πραγματικότητα ένας πάροχος υπηρεσιών που πρέπει να δει τον ψηφοφόρο / πολίτη ως καταναλωτή σε μια πολιτική αγορή αγορά, και ως εκ τούτου θα πρέπει να βασιστεί σε παρόμοιες προσεγγίσεις όπως και οι πάροχοι υπηρεσιών άλλων αγορών.
Ωστόσο, υπάρχουν τρεις καταστάσεις που ξεχωρίζουν το πολιτικό, από τους άλλους παρόχους υπηρεσιών, όπως οι γιατροί, οι δικηγόροι κλπ (Newman 1988).
Πρώτα από όλα, ο πολιτικός αντιμετωπίζει από καταστάσεις που είναι τόσο ελεγχόμενες όσο και ανεξέλεγκτες. Σε αντίθεση με άλλους παρόχους υπηρεσιών, όπως γιατροί ή δικηγόροι, οι πολιτικοί πρέπει να αντιδρούν συνεχώς σε δυνάμεις μέσα σε περιβάλλον το οποίο είναι δύσκολο να ελεγχθούν. Για παράδειγμα, κατά την προεκλογική εκστρατεία για το βουλευτικό αξίωμα, μπορεί να υπάρχουν γεγονότα που ο υποψήφιος δεν περίμενε να συμβούν, όπως πχ μια χρηματιστηριακή κρίση, μια στρατιωτική εισβολή, ο θάνατος ενός άλλου πολιτικού, κατηγορίες από αντίπαλο υποψήφιο, και άλλα. Αυτά τα γεγονότα είναι ανεξέλεγκτα από τον υποψήφιο και μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο έχοντας ένα μηχανισμό αρκετά ευέλικτο ώστε να ανταποκρίνεται. Οι πολιτικοί μπορούν, ωστόσο, να ελέγχουν την πορεία των γεγονότων μια εκστρατείας με τη θέσπιση δραστηριοτήτων και πολιτικών ενεργών και καινοτόμων, παρά την υιοθέτηση δραστηριοτήτων που θα αντιδρούν – απαντούν στις ανταγωνιστικές προκλήσεις.
Μια δεύτερη διάσταση, η οποία διαφοροποιεί τους πολιτικούς, εκτός από άλλους φορείς παροχής υπηρεσιών είναι ο διπλός ρόλος που διαδραματίζουν τόσο ως διεκδικητές/υποψήφιοι σε εκλογές όσο και σαν υπεύθυνοι για τη χάραξη πολιτικών.
Ως διεκδικητής, ο πολιτικός προσπαθεί να κερδίσει αρκετές ψήφους για να εκλεγεί. Η προσεκτική εξέταση της εκλογικής περιφέρειας και του ανταγωνισμού είναι αναγκαία για την αναγνώριση των αναγκών των ψηφοφόρων και για να μπορέσει να διακρίνει – απευθυνθεί αποτελεσματικά και κερδίσει ανταγωνιστικά κοινά «φωλιές» (competitive niches) στην πολιτική αγορά. Αυτό συχνά απαιτεί τη χρήση εθελοντών, οι οποίοι προσλαμβάνονται σε προσωρινή βάση για τη διεξαγωγή βασικών – πρωταρχικών δραστηριοτήτων.
Ως υπεύθυνος χάραξης πολιτικής, ο πολιτικός στηρίζεται σε μόνιμο προσωπικό εργαζομένων οι οποίοι τον βοηθούν να πραγματοποιήσει τα καθήκοντά του. Το κρίσιμο σημείο που πρέπει επισημανθεί εδώ είναι ότι το φάσμα των δραστηριοτήτων και οι αποτελεσματοφόρες στρατηγικές εξαρτώνται πάρα πολύ από το ρόλο που ο πολιτικός παίζει στο ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο.
Η τρίτη διαφορά έγκειται στο είδος και το επίπεδο της επικοινωνίας που χρησιμοποιούνται από τον πολιτικό και την οργάνωσή του. Σε αντίθεση με άλλους παρόχους υπηρεσιών, οι πολιτικοί σπάνια θα συναντηθούν με όλους τους πελάτες τους (το εκλογικό σώμα), και αντ ‘αυτού πρέπει να βασιστούν στη χρήση των μαζικών μέσων επικοινωνίας, σε δημόσιες εμφανίσεις και διαδικασίες, άμεσου και τελευταία κοινωνικής δικτύωσης, μάρκετινγκ για να έρθουν σε επαφή με τους ψηφοφόρους τους. Σε πολλές περιπτώσεις, η οργάνωση του πολιτικού είναι υπεύθυνη για τη λήψη της επαφής. Ωστόσο, όσον αφορά τον ανταγωνισμό, οι πολιτικοί συνήθως έχουν περισσότερες πρόσωπο-με-πρόσωπο επαφές με τους ανταγωνιστές τους, απ’ ότι συναντάμε στις περισσότερες άλλες βιομηχανίες υπηρεσιών.(σπάνια θα δούμε τηλεοπτικές συζητήσεις γιατρών σχετικά με το ποιος παρέχει την καλύτερη υπηρεσία.)